Marvel’in Agent Carter’la Femme Fatale Açılımı
Peggy Carter’ın işyerinde yaşadığı ayrımcılık ve bunun yanında arkadaşı Angie Martinelli ile arasındaki diyaloglar bana Julia Roberts’ın başrol aldığı, 1953 yılında bir öğretmenin hayatını konu alan Mona Lisa Smile adlı filmi hatırlattı. Filmde, ikinci dalga feminizme öncülük edecek olan, zamanının ötesinde hayat görüşlerine sahip kadınların hayatları konu alınmış ve karşılaştıkları zorluklar irdelenmişti. Filmdeki kadın karakterler arasındaki dinamiklerin Agent Carter için iyi bir örnek teşkil ettiğini söylemenin isabetli olacağını düşünüyorum.
Ancak yazının bu bölümünde anlattıklarımı göz önüne alarak Agent Carter’ın feminizm temalı ve kadın izleyicileri hedefleyen bir dizi olduğunu düşünmek büyük bir hata olur. Peggy Carter tepeden tırnağa bir femme fatale ve 60 yıl önceki erkek yazarların kafa yapısına uygun olarak tasarlanmış bir tiplemeden yola çıkılarak yaratımış bir karakter. Mona Lisa Smile’da ön plana çıkarılan sosyal mesajlar, Agent Carter’da sadece karakterin hayatını zorlaştırması için konulmuş engellerden ibaret. Yine de atmosfer oluşturmakta oldukça başarılı elementler.
Super-Gap
Dizinin adını ve tamasını aylar önce ilk duyduğumda aklıma ilk takılan şey, serinin geçtiği dönemin çizgi roman tarihindeki yeri olmuştu. Zira bu dönemler Amerikan ekolü çizgi romanlardan süper kahramanların silinmeye başladığı, karanlık bir döneme denk gelir. Savaş sırasında propaganda amaçlı olarak kullanılan süper kahraman temalı çizgi romanlar savaşın ardından, 40’lı yılların sonuna doğru ilgi görmemeye başlamış (Bunun sebepleriyle ilgili bir yazı yazacağım), 50’li yıllarda tamamen yok olmuş ve 60’ların başına kadar tekrar ortaya çıkmamışlardır. Bu döneme süper kahraman tarihçileri genel olarak “Super-Gap” adını verirler.
Marvel ve DC sözkonusu olunca yılların birikimiyle hiç bir zaman hiklaye kıtlığı çekmeyecekleri varsayılır. Bu, büyük oranda doğru bir varsayımdır, ancak Marvel’ın elinde Agent Carter’ın yaşadığı dönemde geçen yayınlanmış süper kahraman içerikli materyal neredeyse hiç yok. Bu durum Agent Carter için bir dezavantaj gibi görünse de dizinin yazar kadrosuna Marvel evrenindeki sözkonusu boşlukları doldururken daha esnek olmalarına olanak tanıyabilir.
Ayrıca Ant-Man’in son fragmanında Henry Pym’in (muhtemelen Janet van Dyne ile birlikte) varlığının o dönemlere kaydırılmasının söz konusu olduğunu gördük. Bu kehanetimi bir kenara not edin: Peggy Carter’ın temelini attığı “Super-Gap” dönemi, orta vadede çok büyük sürprizlerle geliyor olabilir!
Howard Stark ve Jarvis
Dizide Tony Stark’ın babası Howard Stark’ın bulunması, dönemin çok ötesindeki teknolojilere açıklama getirmek açısından oldukça yararlı. Howard Stark’ın çözmesi için Carter’dan yardım istediği “çalınan teknoloji” teması, Iron Man’in 1987-88 yılları arasında yayınlanan 7 sayılık “Armor Wars” adlı mini seriden esinlenilmiş.
Edvin Jarvis’e gelince: Çizgi romanlara aşina olanlar zaten Jarvis’in Avengers malikanesinde görevli, Tony Stark’ın uşağı olan gerçek bir insan olduğunu bilirler. Marvel sinematik evreninde ise Jarvis, hem Batman’in uşağı Alfred’den kopya olduğunu düşündürmemesi, hem de Tony Stark’ın geliştirdiği çağının ötesindeki teknolojiyi göze sokmak için bir yapay zeka olarak beyaz perdeye yansımıştı. Ancak Agent Carter’ı izledikten sonra Jarvis isminin aslında Tony Stark’ın çocukluğundan tanıdığı gerçek bir kişiye gönderme olduğu, hatta onun anısını yaşatmaya çalıştığı çıkarımını yapmak kaçınılmaz oluyor.
Bu arada Jarvis’i canlandıran oyuncunun Benedict Cumberbatch’in bir türevi olduğunu düşünmekten kendimi alamadım. Sanki bütçe yetse ona oynatacaklarmış gibi…
Sonsöz
Bence serinin başarılı olması için Agent Carter’ın savaş sırasındaki anılarına geçmişe dönüş sahneleri kullanılması gerekli.
Çoğu dizide kullanılan bu çift zamanlı kurgulama tekniği, Marvel’in başarılı serisi Agents of SHIELD’da Agents Carter ve Howling Commandos’un göründüğü geriye dönüş sahnelerinde kullanılmış ve bence gayet başarılı olunmuştu.
Benzer Yazılar
